|
||||||||
“ Three Peolple – Two Paths – One Story… “ Wily Bo Walker (WBW) is een Schotse, vaak in Londen vertoevende performer, soloartiest en de frontman van Rattlin Bone en The Mescal Canyon Troubadours. Walker’s muziekstijl is een amalgaan van stijlen: blues, soul, jazz, indie, rock, alternatieve en hedendaagse muziek. Met Rattlin Bone bracht WBW in 2011 het debuutalbum ‘The Life and Death of…’ uit. Met zijn band The Mescal Canyon Troubadours nam hij in 2013 het debuutalbum ‘Mescal Canyon Troubadours’ op en werkt hij aan een tweede album: ‘It’s Been a Wonderful Life…’. WBW & The Mescal Canyon Troubadours zijn ook bezig met de opnames van hun debuutalbum ‘Tales Of The Mescal Canyon Troubadours’. Tenslotte is er ook de “one-man swamp'n'stomp blues show” van WBW, die de naam Voodooville kreeg. 2014 was voor Wily Bo een goed jaar, want hij werd tijdens de British Blues Awards 2014 genomineerd als “Best Male Vocalist”. WBW werkt ook regelmatig samen met zijn vriend en blues gitarist E D Brayshaw en, met van Kareña K, met wie hij ook de band The Blue Valentines runt. In de voorbije jaren deden WBW en ED Brayshaw al meer dingen live én in de studio onder hun eigen namen samen of, als Wily Bo Walker & The Baddies. In 2014 nam WBW & The Baddies ‘Dancing Under The Coyote Moon…’ op en een jaar later, in 2015, met Brayshaw de EP ‘Stone Cold Beautiful’. Hun samenwerking kent deze maand met ‘The Roads We Ride’ een vervolg. “ ‘The Road We Ride’ is a film noir script. A storyboard. A concept album. Cinematic theatre. A cheap novel in a dime-store. A story of three people and the paths they take… “ ‘The Road We Ride’ is het script van een film noir, van een misdaadfilm waarvan de hoofdfiguren in een existentieel bedreigende en nihilistische wereld leven. Een storyboard, een verzameling uitgetekende shots van scènes uit een filmscript zoals de regisseur ze voor ogen heeft. Een conceptalbum. Filmisch theater. Een goedkope roman met een verhaal van drie mensen (Louise Carter, Johnny Powell & Harry Morgan) en de paden die ze volgen. Op de twee CD’s staan resp. zes en zeven nummers, inclusief twee covers. Op de éérste CD, die een herhaling is van de vorige CD ‘Stone Cold Beautiful’, staan de twee covers. De eerste cover is het gekende ”Motel Blues” van een van mijn favoriete Amerikaanse singer-songwriters (folkzanger, komiek en acteur) Loudon Wainwright III (‘Album II’ [1971]). In het nummer krijgen door Walker’s stem en Brayshaw’s gitaar droefheid en passie een gezicht. De andere cover is de blues klassieker ”Loan Me a Dime” van de Chicago blueszanger Fenton Robinson (‘Somebody Loan Me a Dime’ [1974]). Het is een traag en donker nummer, dat door Walker op een erg persoonlijke manier wordt benaderd. Brayshaw's subtiele snarenwerk en de snijdende, scherpe solo’s, geven aan het nummer nog meer aantrekkingskracht. ”Stormwarning” opent CD I met een fors, strak rockend blues nummer, een van de twee nummers die beiden samen schreven. Wie WBW nog niet kent, zal even moeten wennen aan zijn ruige stem, waarmee hij vaak graag op een monotone toonhoogte blijft hangen. Als E D’s gitaar afgekoeld is, volgen er nog de originele tracks ”I Want To Know”, ”September Red” en het rockende ”Killers On The Run”. Waarbij de donkere trage nummers ”I Want To Know” en ”September Red” (enigszins opgefleurd worden door de zang van Kareña K) en de nog langere track ”Killers On The Run”. Het zijn drie lange nummers, die, me eerlijk gezegd na een tijd een beetje op mijn gemoed gaan inwerken en dat moet niet, want de zon schijnt deze dagen te weinig… Op CD II staan zeven originele nummers, waarvan Walker er vier schreef, inclusief één samen met Brayshaw, die zelf ook drie nummers schreef. ”Running Wild”, een melodieuze rocker die wat blijft hangen, is het verhaal van Johnny (de zanger) en Louise (de dochter van een crimineel) die hun wilde leven delen. In “Night of the Hunter” neemt Johnny ons mee door de eenzame nacht en in ”Tennessee Blues” verschijnt Harry (een ongelukkige, eerbare man) ten tonele. Hij belandt in ”After the Storm” na vijf jaren, in september 2001 in NYC, nadat hij in een storm alles verloor. ”The Ballad of Johnny & Louise” kan, zo zingt Wily, “be the story of you and me”: “Such a long way to heaven. Such a long way home…”. In de achtergrond zingen Adrienne, Andrea & Vanessa zich de ziel uit hun lijf. In de titelsong ”The Roads We Ride” gaat het over de weg die we allen bewandelen en die eindigt met de dood. Waar we dan belanden weten we niet. In VoodooVille?: “Out here they are stone. Out here they are cold. Out here they are Beautiful”. Terwijl de namen over het scherm voorbij schuiven, herneemt zich het nummer ”Storm Warning”. Wily Bo Walker & E D Brayshaw doen het muzikaal op ‘The Roads We Ride’ op hun vertrouwde en eigenzinnige manier. We krijgen op twee cd’s de verhalen van drie mensen, die hun leven zelf niet meer in de hand hebben. Voor het einde, moet je de film gezien en/of de cd gehoord hebben. “ Wily Bo Walker & E D Brayshaw do it on ‘The Roads We Ride’ musically in their familiar and quirky way. On two CDs we get the stories of three people, who no longer have control over their own lives. For the end of the story, you must have seen the film and/or have heard the album... “ - esc for www.rootstime.be Eric Schuurmans
Album track list CD I: Album line-up CD I&II: Discography WILY BO WALKER (& E D BRAYSHAW*):
|
||||||||
|
||||||||
